First of all I will do a little research about the reason of fish’s death.
Second of all I will try to find if there are other fish which have been injured or killed. If I manage to find huge amount of killed fish I will take one of them to the medical expectation to figure out the reason of fish death. In my point of view it can be result of leftovers which contain toxic substance. It can make ecosystem vulnerable. So I will be consistent to make guilty penalized for polluting the river.
If died fish is the only one and it cannot be considered dangerous for ecosystem I will not do something special and I will bury that fish in front of the river. I will put a little memorial for it.
Archive for the ‘Անգլերեն 10’ Category
0
CHAPTER ELEVEN
Home to Wales
Huw, Mike and Rebecca were sitting in the garden of their house, drinking wine on a warm evening.
‘So that’s my half-sister, is it?’ asked Mike, looking closely at the photo.
‘Let’s see,’ said Rebecca. ‘Oh yes! Look at her nose, Mike. It’s just like yours!’
‘Rubbish!’ said Mike. He turned the photo over and read the message. ‘Are you going over to see them, Dad?’
‘Yes, I think so. Is that OK with you?’
‘It’s a big step, but how can you not go and see your daughter?’ replied Mike. ‘You’d never be able to live with yourself.’
And Megan, too,’ said Huw. ‘I do want to see her again.’
‘Hey, how about this for an idea?’ said Mike suddenly.
‘I’ll come with you. I’d be really interested to see Tredonald. It’s part of our family’s life, isn’t it? You and grandpa never really talked much about the place. You just used to say that Toronto was much better.’
‘Yes, I know,’ said Huw with a laugh. ‘We arrived just after the war in Europe. Life was very difficult in Wales when we left.’
‘How about it then? You and me,’ said Mike. He was getting quite interested in the idea of travelling with his father.
‘Another time, Mike,’ said Huw quietly. ‘This time is for me. OK?’
‘OK,’ said Mike, and then added, ‘as long as you don’t decide to stay in Wales.’
‘Don’t worry,’ said Huw. ‘I’m not going to stay there. My home is in Canada, my work is here, you’re here. I’ll be back.’
* * *
So at the end of the month, Huw flew to London. He’d written to Megan, and to Beth, to say that he was coming, but hadn’t said which day. He’d decided not to, then he could change his mind at the last minute if he wanted to. But now the plane was about to land.
His hire car was waiting for him outside the airport. He had slept well on the plane so he was able to keep a clear head for driving. And he needed it – driving on the left was not easy!
The nearer he got to Tredonald, the more unsure he became. He realised that he was afraid of what might happen. Half of him was afraid that he wouldn’t like Megan, or Beth, and the other half of him was afraid he would like them too much. He was a man who liked to know what he was doing and why. Before he’d received Megan’s first letter, his life had been well organised, but now it was different – he felt like a sixteen-year-old again.
It was not just Megan and Beth – it was also Tredonald. He and his father had left it so long ago and at a really bad time in their lives. He had no idea how he was going to feel when he saw the place again.
Just outside Tredonald, he stopped at a pub. He needed a drink.
The barman put a glass in front of him. ‘Are you here on holiday?’ he asked,
‘Sort of,’ replied Huw.
‘We don’t get many people here on holiday. There’s nothing to do here, nothing to see really.’
‘I used to live here many years ago,’ said Huw.
‘Did you now?’ The barman looked a bit more interested. ‘You’ll see some changes then.’
‘Mmm,’ said Huw, trying to enjoy his rather warm beer. ‘What about the mine in Tredonald? Is it still working?’
‘No, it closed about fifteen years ago. Well, it’s still open but only for tourists, not for coal.’
But Huw didn’t want to talk any more. ‘Is there a public phone I can use?’ he asked.
‘Through there,’ said the barman showing him a door to the left of the bar.
Huw went through it. He picked up the phone and rang Megan’s number.
Դեպի տուն Ուելս
Հյուն, Մայքը և Ռեբեկան նստած էին իրենց տան այգում` խմելով գինի տաք երեկոյին.
-Այսպիսով սա իմ կես-քույրն է, այդպե՞ս չէ,-հարցրեց Մայքը ուշադիր նայելով նկարին:
-Եկեք տեսնենք,-ասաց Ռեբեկան,- Օ, այո. Նայիր նրա քթին, Մայք: Դա իսկը քոնի նման է:
-Աղբ,-ասաց Մայքը նկարը շրջելով ու կարդաց նամակը,-Դու գնալու± ես նրանց տեսնելու, հայրիկ:
-Այո, ես այդպես եմ կարծում: Քո մոտ ամեն ինչ կարգի՞ն է:
-Դա մեծ քայլ է, բայց ինչպե՞ս է հնարավոր, որ դու չգնաս և չտեսնես քո աղջկան,-պատասխանեց Մայքը,-Դու ինքդ քեզ կյանքում չես ների:
-Մեգանին նույնպես,-ասաց Հյուն,-Ես ուզու’մ եմ նրան կրկին տեսնել:
-Հեյ, իսկ ինչ կասեք այս մտքի մասին,-հանկարծ ասաց Մայքը,- Ես կգամ քո հետ: Ես իրոք հետաքրված էի Տրեդոնալդը տեսնելով: Դա մեր ընտանեկան կյանքի մի մասն է, այդպե±ս չէ: Դու և պապիկը իրականում երբեք շատ չեք խոսել այդ վայրի մասին: Դուք ուղղակի ասում էիք, որ Տորոնտոն ավել լավն էր:
-Այո, գիտեմ,-ասաց Հյուն ծիծաղով,- Մենք այսեղ եկանք Եվրոպային պատերազմից անմիջապես հետո: Կյանքը շատ դժվար էր Ուելսում, երբ մենք հեռացանք:
-Ուրեմն ի±նչ կասես դրա մասին: Ես և դու,-ասաց Մայքը: Նա բավականին հետաքրքրված էր իր հոր հետ ճանապարհորդելու գաղափարով:
-Մեկ ուրիշ անգամ, Մայք,-ասաց Հյուն հանգստորեն,-այս անգամը իմ համար է, լա±վ:
-Լավ,- ասաց Մայքը, և ապա ավելացրեց- եթե դու չորոշես մնալ Ուելսում:
-Մի անհանգստացիր,-ասաց Հյուն,- Ես չեմ պատրաստվում մնալ այնտեղ: Իմ տունը Կանադայում է, իմ աշխատանքն է այստեղ, դու ես այստեղ: Ես կվերադառնամ:
* * *
Այսպիսով ամսվա վերջում, Հյուն թռավ Լոնդոն: Նա գրել էր Մեգանին և Բեթին` ասելով, որ նա գալիս է, բայց նա չէր ասել` որ որը: Նա որոշեց չանել` հետագայում նա կարող էր փոխել իր միտքը վերջին րոպեին, եթե նա ուզենար: Բայց հիմա ինքնաթիռը շուտով վայրեջք էր կատարելու:
Նրա վարձած մեքենան սպասում էր նրան օդանավակայանի դրսում: Նա լավ էր քնել ինքնաթիռում, այսպիսով նա կարող էր իր մտքերը մաքուր պահել վարելու համար: Եվ նա դրա կարիքն ուներ` ձախ կողմով վարելը դժվար էր:
Որքան նա ավելի էր մոտենում Տրեդոնալդին, այնքան ավելի էր դառնում անվստահ: Նա հասկանում էր, որ նա վախեցած էր նրանից, որ կարող էր տեղի ունենալ: Նրա մի կեսը վախենում էր, որ նա չէր հավանի Մեգանին կամ Բեթին, և նրա մյուս կեսը վախենում էր, որ նա նրանց չափից շատ կհավաներ: Նա այնպիսի տղամարդ էր, որը սիրոմ էր իմանալ` ինչ էր նա անում և ինչու: Մինչև նրա Մեգանի առաջին նամակը ստանալը, նրա կյանքը լավ կազմակերպված էր, բայց հիմա դա տարբեր էր. Նա կրկին զգում էր ինչպես տասնվեց տարեկան:
Դա միայն Մեգանն ու Բեթը չէին: Դա նաև Տրեդոնալդն էր: Նա և իր հայրը հեռացել էին դրանից շատ երկար ժամանակ առաջ և նրանց կյանքի վատ ժամանակներում: Նա գաղափար չուներ, թե ինչպես է նա զգալու, երբ նա կրկին տեսնի այդ վայրը :
Տրեդոնալդի մոտ, նա կանգնեց մի գարեջրատան մոտ: Նա խմելու կարիք ուներ:
Բարմենը մի բաժակ դրեց նրա առջև.
-Դուք այստեղ հանգստանալու՞ եք եկել,-նա հարցրեց:
-Կարելի է ասել,-պատասխանեց Հյուն:
-Մենք չենք ունենում շատ հանգստացողներ այստեղ: Այստեղ անելու ոչինչ չկա, իրականում ոչ մի տեսնելու բան էլ:
-Ես այստեղ էի ապրում շատ տարիներ առաջ,-ասաց Հյուն:
-Դուք հիմա չեք ապրու՞մ,-բարմենը ավելի հետաքրքված տեսք ուներ հիմա,-Դուք այստեղ մի քանի փոփոխություններ կտեսնեք ուրեմն:
-Ըմ,-ասաց Հյուն` փորձելով վայելել իր տաք գարեջուրը,-Իսկ ի՞նչ կասեք Տրեդոնալդի հանքահորի մասին: Դա դեռ աշխատու՞մ է:
-Ոչ, դա փակվել է մոտավորապես տասնհինգ տարի առաջ: Դե, դա հիմա դեռ բաց է, բայց միայն տուրիստների համար` ոչ ածխի:
Բայց Հյուն այլևս չէր ուզում խոսել.
-Այստեղ հասարակական հեռախոս կա՞, որը կարող եմ օգտագործել,-նա հարցրեց:
-Այստեղով անցեք,- ասաց բարմենը` ցույց տալով նրան մի դուռ բարի ձախ կողմում:
Նա անցավ այդտեղով: Նա վերցրեց հեռախոսը և հավաքեց Մեգանի համարը:
Շաբոյան Գրիգոր 